சிலைகளும் கடவுளும்

கல்லும் சிலையும் கடவுளை விஞ்சிய கலியுகமென்று சிலைகள் நினைக்க . . . கடவுள்: கல்லாய்க் கிடந்து கலையாய் மாறிய கர்வம் மனதில் நிறைந்து போனதோ சிற்பியை வடித்த சிற்பி நானே எங்கும் நிறைந்த இறைவன் ஆவேன் சிலைகள்: எங்கும் நிறைந்து என்ன புண்ணியம் எத்தனை மனிதர் கடவுளை கண்டார் ஓரிடம் அமர்ந்த எங்களைக் காண கோடி மனிதரின் கூட்டம் பாரீர்... கடவுள்: கடவுளென்று எதையும் நம்பி கல்லைக் கானும் மூடமனிதர் கவலை தீரப் போவதில்லை சிலையைக் கண்ட மாத்திரத்தில் கடவுள் மட்டும் மறுத்துவிட்டால் சிலைகள்: கவலையை தீர்ப்பது கடவுளா??? ஓவியத்தில் உறைகின்ற உயிருணர்வு ஒருங்கேநம் கருத்தினை கவர்வதுபோல் சிலையுருவில் உறைகின்ற கலைவடிவம் (கடவுளல்ல) காண்போரின் மனச்சுமையை கலைகிறது கோயில்களின் கருவறையில் கடவுள்களாய் கடவுள்: ????? !!!!! ?????